Er is een bijzondere waarheid die ik heb omarmd in de reis van mijn leven: ik verwijder niemand uit mijn leven. Echt niemand. Niet de mensen die me liefde gaven, niet de mensen die me pijn deden, en zelfs niet de mensen die slechts kort in mijn wereld verbleven. Ze blijven allemaal, op hun eigen manier, een onderdeel van mij. Niet in de fysieke zin—want soms is afstand noodzakelijk, soms zelfs onvermijdelijk—maar in de herinneringen, de lessen en de emoties die ze hebben achtergelaten.

Het verlies van een kind is een wond die nooit heelt. En ik zeg niet dat mijn dochter fysiek verloren is, maar de afstand die er nu tussen ons ligt voelt even diep. Mijn dochter, mijn ooit zo spirituele meisje, die als geen ander de kracht van energie en het universum kon voelen en begrijpen. Ze was altijd zo gevoelig, open en nieuwsgierig naar het spirituele pad dat haar net zo diep leek te raken als mijzelf. We vonden samen rust en betekenis in het onzichtbare, het mystieke en het mooie.

Soms komen we onverwacht op plaatsen die ons diep raken, die een onuitgesproken waarheid in zich dragen, bijna als een fluistering van het universum. Vandaag had ik zo’n moment. Ik was aan het werk bij een oud echtpaar, en hoewel mijn bezoek in eerste instantie praktisch van aard was, veranderde het al snel in iets veel diepers.

Op een rustige avond zat ik samen met mijn dochter op de bank. Terwijl we naar een film keken, merkte ik haar nieuwsgierige blik op. "Papa," vroeg ze, "waarom heb je zo weinig vrienden?" Haar vraag raakte me, en het was iets waar ik vaak over had nagedacht, maar nooit echt over had gesproken.

In een periode waarin de wereld om me heen duister leek en de schaduwen van mijn emoties me dreigden te overspoelen, kwam er een lichtpunt in mijn leven. Ik was ongeveer 20 jaar oud, verloren in de chaos van mijn gedachten, toen ik Claudia leerde kennen. Haar naam alleen al voelde als een zachte melodie die me omhulde met warmte.

Welkom bij mijn levensverhaal.

7 oktober 2023 was niet zomaar een dag. Het was de dag waarop een nieuw hoofdstuk begon in het boek van mijn leven—het hoofdstuk over zelfliefde.

Er zijn momenten in het leven waarop we de balans kwijtraken, wanneer de dagen aan ons voorbij lijken te glijden en we niet meer weten waar we staan of wat ons werkelijk drijft. Iedereen kent dat gevoel, dat moment van vervreemding van ons eigen leven, alsof we de verbinding zijn verloren met wat ons ooit zoveel energie gaf.

Ik herinner me een moment, jaren geleden, waarop ik op een feestje was omringd door lachende gezichten en vrolijke stemmen. Iedereen leek te genieten, maar toch voelde ik iets wat niet in woorden uit te drukken was. Iets dat niet overeenkwam met de vrolijke sfeer om me heen. De spanning in de lucht was bijna tastbaar, als een onzichtbare muur waar ik tegenaan botste. Terwijl de gesprekken doorgingen, zag ik glimlachende ogen die geen vreugde uitstraalden, en een toon van opwinding die werd gedempt door een onderliggende onrust.

Soms sta je op een punt in je leven waar je voelt dat er iets moet veranderen. Dat er een deur geopend moet worden naar een nieuwe manier van denken en voelen. Je kunt ervoor kiezen om naar een psycholoog te gaan, wat voor velen een goede en waardevolle weg is. Maar er zijn ook andere paden naar heling en persoonlijke groei. Voor mij was het op dat moment de juiste keuze om naar een self love mastery te gaan.

🌱 Helend Proces: Een Reis van Vooruitgang 🌱

In de momenten dat het leven ons uitdaagt, wanneer de schaduwen van angst en onzekerheid ons omringen, kan het voelen alsof we alleen staan in een wereld vol chaos. Maar zelfs in die duistere uurtjes, is er een constante waarheid die ons kan troosten: er is altijd liefde om ons heen. Het is een stille kracht, vaak verborgen in de kleine dingen, maar altijd aanwezig, wachtend om ons te omarmen.

Soms kan men er knettergek van worden. Er bestaat een innerlijke strijd die veel mensen ervaren, een conflict tussen gevoeligheid en de behoefte om die gevoeligheid te verbergen. Aan de ene kant zijn er individuen die intens voelen, als een spons die elke emotie en prikkel om zich heen opslaat. Een mooi nummer of een eenvoudig gebaar kan hen ontroeren, en de wereld kan een kleurrijke, maar overweldigende plek zijn.Aan de andere kant is er de druk om sterk te zijn en emoties niet te tonen. De stem in het hoofd die zegt dat kwetsbaarheid een teken van zwakte is, is vaak luid. Dit leidt tot het dragen van een masker dat de boodschap uitstraalt dat alles goed is, terwijl de werkelijkheid heel anders kan zijn. De strijd om de echte gevoelens te verbergen kan soms ondraaglijk zijn.Velen vragen zich af of zij de enigen zijn die deze innerlijke strijd ervaren. De neiging om echte gevoelens achter een muur te verstoppen en het verlangen naar verbinding kunnen in contrast met elkaar staan. Deze dubbelheid kan een eenzame plek zijn. Enerzijds is er de wens om de wereld te laten zien wie men is, maar anderzijds is er angst voor oordeel en misverstand.Toch begint het besef door te dringen dat kwetsbaarheid geen zwakte is. Gevoelige mensen hebben een unieke manier om de wereld te ervaren en te begrijpen. Er is ruimte om die muur te laten zakken en om de gevoeligheid te omarmen. Het delen van deze ervaringen kan anderen helpen om zich minder alleen te voelen in hun eigen strijd.Soms is het frustrerend, maar dit kan ook de schoonheid van het leven onderstrepen. De chaos van emoties en de strijd tussen kwetsbaarheid en kracht maken deel uit van de menselijke ervaring. Uiteindelijk is de behoefte aan verbinding een universele wens, en het durven tonen van de ware zelf is een belangrijke stap in het aangaan van die verbinding. Het afzetten van het masker kan leiden tot authentieke interacties en een dieper begrip van elkaar. 

In de stille momenten van ons bestaan, als de wereld om ons heen even tot rust komt, kunnen we de diepere waarheid van ons leven aanschouwen. Ons leven is niets minder dan een prachtig liefdesverhaal, een innige dans tussen onszelf en het goddelijke. Het is een verhaal dat zich onophoudelijk ontvouwt, gevuld met kleurrijke ervaringen, ontroerende ontmoetingen en soms zelfs met pijn en verlies.

Als je jezelf beschouwt als een goed mens met een goed hart, dan herken je waarschijnlijk het gevoel dat je je soms hebt laten misbruiken door je eigen vrijgevigheid. Het is een pijnlijke waarheid: de mensen die het meest geven, zijn vaak degenen die het meest teleurgesteld worden.