Er zijn van die vragen die we op de automatische piloot beantwoorden. "Hoe gaat het met je?" is er zo een. Jarenlang had ik mijn antwoord klaarliggen, als een gladgestreken jas die ik snel kon aantrekken. "Goed hoor," zei ik dan. En soms voegde ik er nog een "druk, hè" aan toe voor de geloofwaardigheid. Het was een leugen, natuurlijk. Maar het was een leugen die de wereld draaiende hield, een leugen die relaties comfortabel en oppervlaktes glad hield. Ik wist niet eens meer hoe zwaar die jas was geworden.

Soms begint een middag met een vraag die zo simpel lijkt dat je het antwoord al geeft voor je de diepte ervan kunt peilen. Een scherm dat oplicht op een doodgewone zaterdag. "Wat ben je aan het doen?" Het was mijn dochter. Mijn antwoord was even alledaags: de hond uitlaten. Maar wat volgde, trok de rustige middag in één klap een onstuimige wereld in.

Er zijn periodes in het leven waarin de wereld zijn kleur verliest. Het is alsof iemand stiekem de stekker uit het stopcontact heeft getrokken; de muziek stopt, het licht dimt en er valt een zware, grijze deken over alles heen. Wie ooit door de vallei van een depressie heeft gewandeld, kent die stilte, die zwaarte. De wereld draait door, maar jij staat stil, gevangen in een onzichtbare mist.

Ik heb een groot deel van mijn leven mezelf weggecijferd. Het leek bijna vanzelf te gaan: de ander vooropstellen, zorgen dat iedereen zich goed voelde, en daarbij vergeten wat ík nodig had. Ik dacht dat het liefde was. Ik dacht dat het zo hoorde. Maar diep van binnen raakte ik steeds verder van mezelf verwijderd.

Door de gesprekken met mijn psychotherapeute komt er veel naar boven. Steeds vaker zie ik hoe hard ik mijn innerlijk kind in de steek heb gelaten. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik jarenlang het gevoel kreeg dat ík het probleem was. Problemen die niet de zijne waren, droeg ik mee alsof ze wel van mij waren.

Samen met mijn psychotherapeute ben ik aangekomen bij het onderwerp hechting. Voor velen klinkt dat misschien eenvoudig, maar voor mij voelt het als een groot dilemma. Al jarenlang draag ik een pantser met me mee. Een onzichtbaar harnas dat ik zorgvuldig heb opgebouwd om mensen op afstand te houden. Niet omdat ik geen verbinding wil, maar omdat ik bang ben om gekwetst te worden. Bang om opnieuw pijn te voelen.