Mijn naam is Mario van Dam – ervaringsdeskundige, schrijver en begeleider. Mijn missie is om anderen te inspireren en te ondersteunen op hun pad naar zelfbewustzijn, kracht en een betekenisvol leven.
Ik heb een bewogen verleden, met diepe dalen en intense worstelingen. Mijn ervaring in de psychiatrie, het verwerken van trauma’s en het omgaan met een persoonlijkheidsstoornis hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. Ik weet hoe het is om te zoeken naar jezelf, naar rust en naar een plek waar je écht begrepen wordt. Toch ben ik zelf ook nog steeds op zoek naar wie ik werkelijk ben. Het leven is een reis, en ik leer elke dag meer over mezelf en de wereld om me heen.
Op deze website deel ik mijn inzichten en verhalen – recht uit het hart. Of je nu op zoek bent naar herkenning, diepgang of nieuwe perspectieven, hier vind je een plek waar kwetsbaarheid en kracht samenkomen.
Ben je klaar om samen te groeien? Laten we verbinden.
Als ervaringsdeskundige weet ik hoe diep een mens kan vallen. Niet een beetje verdrietig of somber, maar echt vallen. In een duisternis waar geen enkel sprankje licht meer doordringt. Waar elke gedachte zwart kleurt, en de enige uitweg die je ziet, die naar de dood lijkt te zijn.
Gisteren (06-06-2025) had ik opnieuw een sessie met Christine, mijn psychotherapeute. Zo’n moment waarop ik alles even van me af kan praten, zonder het gevoel te hebben dat ik iets moet bewijzen of maskeren. Christine is een van die zeldzame mensen die niet alleen luistert, maar ook echt voelt. En dat merk ik. Dat doet iets met me. Zeker op dagen zoals gisteren, waarop de innerlijke strijd weer in volle hevigheid losbarstte.
Triggerwaarschuwing: Dit verhaal bevat thema’s zoals depressie, trauma en euthanasiewens. Lees met zorg en zoek hulp als je hiermee worstelt.
Soms zou ik willen dat ik een gebroken been had. Of ziek op bed lag met hevige koorts. Dat mensen konden zien wat er aan de hand was. Dat ze wisten waar het pijn deed. Want lichamelijke pijn begrijpen mensen. Ze kunnen het aanwijzen, er verbandjes op plakken, pilletjes geven en zeggen: “Over een weekje voel je je beter.”
Er was een tijd dat mijn hoofd het voor het zeggen had.Mijn gedachten gingen als een wervelstorm door me heen, ‘moeten’, ‘oppassen’, ‘niet voelen’, ‘voorzichtig zijn’.En eerlijk? Ik dacht dat dit gewoon was wie ik was.Dat mijn innerlijke onrust mijn karakter was. Mijn lot.
Ik wil knap zijn. Niet om gezien te worden door de massa, niet voor complimenten of aandacht. Maar omdat ik mezelf al zo lang níet zie. Omdat ik mezelf al te vaak heb bekeken door de ogen van anderen – ogen die me keurden, uitlachten, negeerden. Ogen die mijn uiterlijk gebruikten als excuus om mij niet serieus te nemen.
Over het stille gevecht van mensen die vaak sterk lijken, maar zich vanbinnen kwetsbaar voelen
Over hechting in therapie
Vandaag, 8 mei 2025, had ik een bijzonder gesprek met mijn hulpverlener van Altrecht in Woerden. We hadden vorige week afgesproken dat we niet zoals gewoonlijk in een kantoortje zouden gaan zitten, maar samen naar buiten zouden gaan. Lopend praten. Ademhalen. Kijken naar het leven dat gewoon doorgaat. Wat een verschil maakt dat.
Sinds een aantal maanden ben ik in behandeling bij AMBIT Woerden. Ik heb daar op dit moment twee psychologen die ik wekelijks spreek. Dat betekent dus twee keer per week een gesprek. Best intensief, merk ik, maar ik weet dat ik hier doorheen moet. Dit is het moment om even door te bijten en streng voor mezelf te zijn.
Er is een vorm van liefde die voorbij woorden gaat. Een verbinding die je niet kiest met je hoofd, maar die je ziel al kende voordat je hier op aarde kwam. We noemen het een tweelingziel. Geen sprookje, geen romantische droom alleen, maar een diepe, transformerende reis naar jezelf.
