Soms voel je het. Die allesomvattende eenzaamheid die je overvalt. Niet omdat je letterlijk alleen bent, maar omdat je anders bent. Anders in je denken, in je voelen, in je manier van leven. Het lijkt alsof je aan de zijlijn staat, losgekoppeld van de grote massa die druk is met alles wat de maatschappij hen oplegt. Jij niet. Jij voelt dat er meer is. Dat er iets buiten die opgelegde structuren bestaat.
Het Universum roept je. Soms zachtjes, als een fluistering in de wind, soms luid en dwingend, als een donderklap op een heldere dag. Het wil dat je kiest. Niet voor wat de wereld van je vraagt, maar voor wat je ziel nodig heeft. Voor jezelf. Voor vrijheid. Vrijheid van moeten, van verplichtingen, van het gevoel dat je in een keurslijf wordt geduwd.
Maar het Universum is niet altijd mild. Wanneer je niet luistert, schudt het aan je leven. Een lichamelijke kwaal hier, een ongelukje daar. Niet om je te straffen, maar om je wakker te maken. Het is alsof het je schouders vastpakt en je dwingt om in de spiegel te kijken: "Je wijkt af van je pad. Kijk waar je staat en zie wat je mist."
Het lijkt hard, en soms doet het pijn. Maar die pijn, die worsteling, brengt inzicht. Het laat je zien waar je vastzit en waar je moet loslaten. Het Universum is krachtig, en het heeft jou nodig. Het heeft je nodig om het echte leven te leren kennen. Niet het leven dat draait om wat anderen van je willen, maar het leven dat jouw ziel doet groeien.
Ik weet dat het eng kan zijn. Het loslaten van het vertrouwde, het omarmen van het onbekende. Maar als ik jou was, zou ik luisteren. Naar die stem in je hart, die zachte aandrang om te breken met wat niet bij je past. Want als je luistert, vind je niet alleen jezelf, maar ook de vrijheid waar je altijd naar hebt verlangd.
Het Universum roept. Hoor jij het?
Reactie plaatsen
Reacties