Een Nieuwe Reis: De Eerste Stap naar Zelfliefde

7 oktober 2023 was niet zomaar een dag. Het was de dag waarop een nieuw hoofdstuk begon in het boek van mijn leven—het hoofdstuk over zelfliefde.

De ochtend begon zoals elke andere: een mengeling van routine en een snuifje nervositeit. Maar deze keer was het anders. Elke handeling, van tandenpoetsen tot het aantrekken van mijn schoenen, was doordrenkt met een mantra: "Ik kan dit." Ik voelde me alsof ik op het punt stond om een berg te beklimmen. Een figuurlijke, maar niet minder imposante berg.

De autorit naar Bilthoven was een emotionele achtbaan. Met elke kilometer die ik dichterbij kwam, voelde ik hoe mijn hart sneller ging kloppen, hoe de twijfel zich langzaam een weg baande door mijn gedachten. Maar ik reed door, want ik wist dat wat ik zocht—zelfliefde, eigenwaarde—daar op mij wachtte, in een gebouw dat geschiedenis en sereniteit ademde.

Ik werd begroet door de docente met een warmte die onmiddellijk een sfeer van vertrouwen creëerde. De ruimte leek haast een heiligdom van zelfontdekking, ingericht met kussentjes, klankschalen en een veelheid aan symbolen die uitnodigden tot zelfvereiking. Dit was het, dacht ik, de arena waarin ik zou leren houden van de persoon die ik al die jaren had verwaarloosd: mezelf.

De andere cursisten en ik waren allemaal nerveus, maar de docente had het vermogen om die spanning om te zetten in een gevoel van samenhorigheid. De presentatie die ze gaf was niet zomaar een opsomming van clichés over zelfliefde, maar een betekenisvolle discussie die de waarde van het thema onderstreepte.

Toen kwam het moment van de introducties. Het idee om mezelf voor te stellen aan een groep vreemden voelde als een sprong in het diepe, maar ook daar had ik mijn mantra: "Ik kan dit." En dat deed ik, zij het met een trillende stem en klamme handen. Maar het voelde als een kleine overwinning, een eerste stap in een lange reis.

De rest van de dag was een orkest van emoties, discussies en eye-openers. De verhalen van medecursisten resoneerden met mijn eigen worstelingen, en voor het eerst durfde ik te delen, te spreken en echt te luisteren. Er was begrip, er waren knuffels, en er was een gevoel van acceptatie dat ik in geen jaren had ervaren.

Toen ik uiteindelijk naar huis reed, deed ik dat met een gevoel van verwondering. Vermoeid maar voldaan, besefte ik dat zelfliefde geen eindbestemming is, maar een continu proces. Een proces dat ik nu vol overgave, met alle ups en downs, wilde verkennen.

Die eerste dag was een veelbelovend begin, een dag die me leerde dat er altijd hoop is, altijd ruimte voor groei. En terwijl ik mijn ogen sloot die nacht, viel ik in slaap met een nieuw mantra: "Ik ben het waard."

En zo is het.

Een Warm Bad van Zelfliefde: De Tweede Stap op de Reis

De tweede dag in mijn cursus over zelfliefde voelde als een thuiswedstrijd. Het zwaarste deel van de klim was voorbij; nu was het tijd om te genieten van het uitzicht. Met een auto gevuld met muziek en een hart gevuld met enthousiasme, arriveerde ik bij het gebouw waar ik inmiddels al een soort familie had gevonden.

Het begon met begroetingen die het midden hielden tussen een reünie en een spiritueel ontwaken. De gezichten die eerder nog onbekend waren, voelden nu vertrouwd en verwelkomend. Onze docente, als altijd de pilaar van steun en begrip, leidde ons opnieuw door een dag van emotionele rijkdom en zelfontdekking.

Als de eerste dag in het teken stond van angst en onzekerheid, dan was de tweede dag een viering van begrip en zelfvertrouwen. We lachten, we huilden, en bovenal, we leerden—over onszelf en over de complexiteiten van menselijke emoties. Ditmaal voelde ik mij zekerder in mijn vel, meer open voor de uitwisseling van gedachten en gevoelens.

Een hoogtepunt was het moment waarop ik mijn eigen ideeën deelde, mijn stem verhief niet in angst, maar in vertrouwen. En dat vertrouwen werd beloond; een warm applaus vulde de kamer, alsof het de fysieke manifestatie was van de emotionele groei die ik ervoer.

Maar zoals met alle goede dingen, kwam er een einde aan de dag. Ik voelde een mengeling van tevredenheid en een zekere droefheid. Het was moeilijk om afscheid te nemen van deze plek en deze mensen die in zo'n korte tijd zo veel voor me waren gaan betekenen. Knuffels werden uitgewisseld, als fysieke herinneringen aan de banden die waren gesmeed en de lessen die waren geleerd.

Ik reed naar huis met een dubbel gevoel. Enerzijds was er een diepe dankbaarheid voor wat ik had ervaren en geleerd. Anderzijds was er een tintje melancholie, een besef dat deze bijzondere dagen niet eeuwig zouden duren. Maar dat was okay. Want het belangrijkste dat ik had geleerd, was dat de reis naar zelfliefde een voortdurend proces is, een reis die nooit echt eindigt.

En zo reed ik huiswaarts, niet alleen met herinneringen en inzichten, maar ook met een hernieuwde hoop en verwachting voor wat nog komen gaat. Want als er iets is dat deze twee dagen me hebben geleerd, dan is het wel dat de tocht naar zelfliefde de meest waardevolle reis is die je ooit zult ondernemen.

Dat is de schoonheid van deze reis: het is eindeloos, het is uitdagend, maar bovenal, het is de moeite waard. En ik kan niet wachten om te zien waar de volgende stappen me zullen brengen.

Dag 3: Het Slotstuk van een Transformatieve Reis

De derde en laatste dag van de cursus kwam sneller dan verwacht, en met gemengde gevoelens begaf ik me weer naar onze vertrouwde ruimte. Het vooruitzicht om mijn medecursisten en de inspirerende docente weer te zien vulde me met vreugde, maar tegelijkertijd hing er een lichte weemoed in de lucht. Dit was het einde van iets moois, iets waardevols.

Toen ik binnenstapte, was de sfeer als vanouds: warm en uitnodigend. De docente begroette me met een knuffel, een eenvoudig gebaar dat een zee van vertrouwen en liefde in me losmaakte. Het voelde als een schot van positieve energie, een soort emotionele espresso die me op scherp zette voor de dag.

Daar zaten we dan, in onze cirkel van vertrouwen. Sommigen waren fysiek aanwezig, anderen via Zoom—afstand en ziekte hadden enkele stoelen leeg gelaten. Mijn "koffie vrouwtje" was er gelukkig wel, als een stralend baken van vriendelijkheid en zorgzaamheid. Het gemis van mijn 'knuffelkoningin' en andere afwezigen hing wel in de lucht. Hun afwezigheid werd gevoeld maar niet onoverkomelijk gemaakt; de magie van moderne technologie bracht hen toch nog dichtbij.

De dag was intens en informatief. Het beantwoorden van vragen in het middelpunt van de groep—mijn 'koning-moment'—was zenuwslopend maar tegelijkertijd enorm verrijkend. Ik had niet verwacht dat ik zulke obstakels kon overwinnen, maar daar stond ik dan, een levend bewijs van mijn eigen groei.

Het hoogtepunt kwam misschien wel aan het einde van de dag, met een lachoefening die ons allen tot tranen van vreugde bracht. Die lach, dat gedeelde moment van pure, ongefilterde emotie, was als een zegel op onze gezamenlijke ervaring.

En toen kwam het afscheid—het onvermijdelijke einde. E-mailadressen zijn uitgewisseld, maar iedereen wist dat het niet hetzelfde zou zijn. De intimiteit en verbondenheid van deze bijeenkomsten kunnen moeilijk worden gereproduceerd in digitale correspondentie. Met een laatste ronde van knuffels en warme woorden aan de Zoom-deelnemers, nam ik afscheid.

In de auto terug was ik stil, verloren in gedachten en emoties. Eenmaal thuis kon ik de tranen niet langer bedwingen. Eenzaamheid voelde als het tegenovergestelde van de warmte en verbondenheid die ik zojuist had ervaren. Maar ondanks dat gevoel van verlies, was er ook een diep gevoel van dankbaarheid. Deze cursus, deze mensen, hadden me zo veel gegeven: inzichten, gereedschappen, en bovenal, een glimp van wat echte zelfliefde kan zijn.

Het is het einde van een hoofdstuk, maar niet het boek. De reis gaat verder, met of zonder deze specifieke groep mensen. Ik ben rijker, sterker en meer in contact met mezelf dan ooit tevoren. En dat, realiseer ik me, is misschien wel het grootste geschenk van deze hele ervaring. Ik ben klaar voor het volgende hoofdstuk in mijn reis naar een gelukkiger, meer vervuld leven.