Sommige mensen denken dat ik lijd aan een eenzaam bestaan. Het maakt me weinig uit wat anderen ervan vinden, maar als ik vanuit hun perspectief kijk, hebben ze misschien wel gelijk. Toch zie ik het anders.
Ja, ik woon afgelegen in een chalet dat is gevestigd in een oude schuur op het platteland. Ja, ik deel mijn leven met mijn hond, en ja, ik ben vaak alleen. Maar ondanks deze omstandigheden voel ik me absoluut niet eenzaam. In feite heb ik het te druk met mezelf en de gedachten die door mijn hoofd razen. Die drukte maakt dat ik weinig prikkels om me heen kan verdragen. Daarom voel ik me fijn en veilig in mijn huis.
Mijn werk houdt me ook bezig. Ik help mensen die hulp nodig hebben, en dat brengt voldoening. Na het werk is er niets beter dan weer thuis te komen, waar het rustig en vertrouwd is. Mijn hond is mijn trouwe metgezel, en ik kan me voorstellen dat als zij er niet meer zou zijn, de kans op eenzaamheid groter zou worden. Maar zolang zij er is, voelt het leven compleet.
Natuurlijk, als ik wil, kan ik mensen opzoeken. Maar vaak heb ik daar geen behoefte aan. De rust en de ruimte om te reflecteren zijn voor mij van onschatbare waarde. Voor mij is eenzaamheid dus geen kwestie van alleen zijn, maar van hoe ik mijn leven invul. En dat is iets wat ik met volle teugen waardeer.
Dus, terwijl anderen misschien denken dat ik een eenzaam bestaan leid, zie ik het als een kans om mezelf beter te leren kennen en te genieten van de kleine dingen in het leven. En dat is precies waar ik gelukkig van word.
Reactie plaatsen
Reacties