Soms komen we onverwacht op plaatsen die ons diep raken, die een onuitgesproken waarheid in zich dragen, bijna als een fluistering van het universum. Vandaag had ik zo’n moment. Ik was aan het werk bij een oud echtpaar, en hoewel mijn bezoek in eerste instantie praktisch van aard was, veranderde het al snel in iets veel diepers.
De man des huizes had niet lang geleden een hersenbloeding gehad, een ingrijpende gebeurtenis die zijn leven op vele manieren veranderde. Hij raakte de draad van het dagelijks leven kwijt, verloor grip op wat ooit vanzelfsprekend was. Maar te midden van die chaos was er iets dat hij had behouden, iets kostbaars: zijn creativiteit. Hij ging nog enkele dagen per week naar een dagactiviteitencentrum, waar hij zich met volle overgave stortte op het knutselen. Een bezigheid die niet zomaar een hobby was, maar veel meer een bron van leven, van expressie, van betekenis.
Boven op zolder had hij zijn eigen ruimte. Zijn vrouw vroeg of ik even wilde kijken. Zonder dat ik het wist, stond ik op het punt iets bijzonders te ervaren. Toen ik die kamer betrad, voelde ik meteen een golf van emotie door me heen stromen. Het was alsof de lucht er zwaarder was, maar op een goede manier, gevuld met iets wat ik alleen maar kan omschrijven als zuivere energie. De rillingen liepen over mijn rug en tranen sprongen in mijn ogen. Niet uit verdriet, maar uit verwondering, uit ontzag.
De ruimte was niet zomaar een zolderkamer. Het was een heiligdom van creativiteit. Overal waar ik keek, zag ik zijn werk, zijn ziel, gevangen in hout, verf en vormen. Een grote houten molen stond er trots, een paard met wagen naast schilderijen die de muren sierden. Elk stuk vertelde een verhaal, niet alleen van vakmanschap, maar van doorzettingsvermogen, van liefde en van de menselijke geest die weigert zich te laten breken, zelfs wanneer het lichaam in de steek laat.
Het voelde alsof ik in een museum stond, een kleine tentoonstelling van een leven dat nog steeds in volle bloei stond, ondanks de tegenslagen. En wat mij het meest raakte, was niet alleen de schoonheid van zijn creaties, maar de onmiskenbare energie van hoop die daar hing. Het was een herinnering dat, zelfs wanneer ons hoofd ons soms in de steek laat, er iets is dat blijft. Onze ziel, ons creatieve vermogen, onze diepste kern, die geen hersenbloeding of andere fysieke beperking kan wegnemen.
De boodschap die ik meenam uit dat kamertje was krachtig en helder: zelfs als het leven ons de controle uit handen neemt, zijn er delen van ons die onaangetast blijven. Onze creativiteit, onze passie, onze verbinding met wat ons écht drijft, zijn verankerd in iets diepers dan ons verstand. Ze wortelen in onze ziel.
En dat is iets om te koesteren, te voeden en nooit los te laten. Wat er ook gebeurt, blijf creëren. In elke schepping, hoe klein of onbeduidend die ook lijkt, schuilt de kracht van het leven zelf.
Liefs, Mario
Reactie plaatsen
Reacties