Het begon allemaal in mijn peutertijd, een tijd die voor velen gevuld zou moeten zijn met onschuld en vreugde. Maar voor mij was het een periode van geestelijke mishandeling door mijn vader. Tot mijn vierde levensjaar werd ik ondergedompeld in een wereld van kritiek en afwijzing. Die eerste jaren hebben een onuitwisbare indruk op me achtergelaten. Toen ik naar de lagere school ging, voelde ik me al snel als een schaduw, een onzeker jongetje dat zich in de achtergrond verstopte.
De middelbare school was een nieuwe arena, maar ik was nog steeds dat stille, onzekere kind. Het duurde niet lang voordat ik het doelwit werd van pesterijen. Vijf lange jaren ging ik als pispaaltje door het leven, elke opmerking en elke grap die over mijn rug werd gemaakt, deed pijn. Geen diploma gehaald, geen vrienden, alleen maar het gevoel dat ik niet goed genoeg was.
Op zoek naar een uitweg vond ik mijn toevlucht in het nachtleven. De uitgaansgelegenheden leken een tijdelijke ontsnapping te bieden, een kans om even te vergeten wie ik was. Maar de werkelijkheid was dat ik steeds verder wegdreef van mezelf. Mijn onzekerheid leidde me naar drugs, XTC en blowen werden mijn vluchtheuvels. Ik ging vluchtige relaties aan, allemaal bedoeld om mijn gebroken ego een beetje op te vijzelen.
Een van die relaties leidde me naar een narcistische vrouw. De liefde die ik zocht was er niet, en de ruzies waren heftig. Het voelde alsof ik in een eindeloze cyclus van pijn zat. Na die relatie stortte ik helemaal in. Ik verwaarloosde mezelf, pijnigde mezelf, en uiteindelijk belandde ik in opnames. Het was een donkere tijd, waarin ik mijn eigen waarde volledig kwijt was.
In 2010 trouwde ik met iemand die ook psychische klachten had. We begrepen elkaar op een bepaalde manier, maar dat betekende niet dat het eenvoudig was. Tien jaar lang liep ik op mijn tenen, constant in een strijd met mijn eigen demonen en de uitdagingen van onze relatie.
Na die tien jaar kwam de scheiding. Het voelde als een bevrijding, maar ook als een confrontatie met de realiteit. Eindelijk kreeg ik de kans om naar binnen te kijken en de sporen van mijn verleden onder ogen te zien. Met de diagnose van een persoonlijkheidsstoornis kwam ook het besef dat ik niet alleen was in mijn strijd.
Als ik terugkijk, zie ik de signalen die me hadden kunnen leiden naar een gelukkiger leven. Maar in plaats van te luisteren, ging ik door, gevangen in een cyclus van pijn en zelfdestructie. Nu, met een nieuw perspectief, probeer ik de lessen te leren en mijn weg te vinden naar herstel. Het is een lange weg, maar ik ben vastberaden om te groeien, om te helen en om mijn leven opnieuw vorm te geven.
Hoe nu verder
Het leven als taxichauffeur bood me een soort schuilplaats. Het voelde veilig, een wereld waarin ik de controle had, zelfs al was die controle vaak maar schijn. Mijn onzekerheid weerhield me ervan om verder te kijken dan de passagiers in mijn auto. Meer dan vier mensen vervoeren? Dat leek me een onoverkomelijke uitdaging. Eerst werkte ik voor een baas, maar uiteindelijk besloot ik mijn eigen bedrijf te starten. Wat leek op vrijheid, werd al snel een last.
De lichamelijke klachten begonnen zich op te stapelen. Pijn door mijn hele lichaam was een constante herinnering aan de druk die ik op mezelf legde. Ik negeerde de signalen, dacht dat ik sterk genoeg was om door te gaan. Totdat het moment kwam dat ik niet langer kon. Ik herinner me de dag dat ik naar de huisarts ging. Met een knoop in mijn maag legde ik mijn zorgen bloot. Zijn oplossing? Een verwijzing naar een psychologe. De wachttijd was gelukkig kort: maximaal twee maanden.
Die eerste ontmoeting met de psychologe was als een sprankje hoop in mijn duisternis. Een jonge vrouw met een schat aan kennis. Ze gaf me de ruimte om te praten, om mijn verhaal te delen. Voor het eerst voelde ik me gehoord, begrepen. Het was bevrijdend, maar ook angstaanjagend. Na een jaar ging ze dichterbij huis werken, naar een andere afdeling. Dat deed pijn. Het voelde alsof ik weer een veilige haven verloor.
Bij Psyq in Utrecht vond ik mijn volgende stap. Hier zoeken ze naar de juiste therapie voor mij, naar manieren om met mijn gevoelens en zelbeeld om te gaan. Maar dit proces was niet zonder gevolgen. Door me open te stellen, ontdekte ik dat ik ook mensen pijn had gedaan. Mensen die niet begrepen wat er met me aan de hand was. Dat was moeilijk te dragen.
Het grootste verdriet komt van mijn (stief)dochter, die me voorlopig niet wil zien. Het is een constante strijd tussen verlangen naar verbinding en de angst om opnieuw gekwetst te worden. Maar ik begin te begrijpen dat kwetsbaarheid geen zwakte is. Het is een kracht om te blijven vechten, om te blijven hopen. Voor mezelf en voor de mensen van wie ik hou.
De boodschap die ik wil delen is simpel maar krachtig: zelfs als het leven je uitdaagt en je het gevoel hebt dat je alleen staat, geef niet op. Blijf vechten voor verbinding, voor liefde, en voor jezelf. Genezing is een reis, geen bestemming, en elke stap, hoe klein ook, is waardevol.
Reactie plaatsen
Reacties