Het verlies van een kind is een wond die nooit heelt. En ik zeg niet dat mijn dochter fysiek verloren is, maar de afstand die er nu tussen ons ligt voelt even diep. Mijn dochter, mijn ooit zo spirituele meisje, die als geen ander de kracht van energie en het universum kon voelen en begrijpen. Ze was altijd zo gevoelig, open en nieuwsgierig naar het spirituele pad dat haar net zo diep leek te raken als mijzelf. We vonden samen rust en betekenis in het onzichtbare, het mystieke en het mooie.
Maar iets veranderde, en ik kan het niet ontkennen dat mijn hart soms in stukken breekt als ik eraan terugdenk. De ruzies die haar dagelijks omringden, de spanningen die haar thuissituatie overschaduwden — ik weet dat het voor haar zwaar was. Die omgeving, gevuld met confrontaties en onenigheid, heeft haar geraakt en gevormd, op een manier die ik haar zo had willen besparen.
In plaats van die innerlijke rust en vrijheid die spiritualiteit haar altijd bood, heeft ze nu een nieuw pad gekozen. De gemeenschap waar ze zich nu toe aangetrokken voelt, een geloof dat een heel ander perspectief op het goddelijke biedt, heeft haar in haar armen gesloten. Maar ik voel dat ze zich nu vastklampt aan een geloof dat haar antwoorden biedt, maar misschien niet de vrijheid die haar hart diep van binnen verlangt.
Het geloof van de Jehova’s getuigen, met zijn structuren, rituelen, en het idee van een God als persoon, verschilt zo sterk van het spirituele pad dat ze eens bewandelde. Waar zij eerder voelde dat het universum spreekt in fluisteringen, symbolen, en subtiele tekens, lijkt dit pad haar juist geborgenheid te geven in een overtuiging die stevig en bijna vastomlijnd is. Misschien zoekt ze een vorm van veiligheid, een plaats waar duidelijkheid en structuur haar kunnen omarmen, waar haar twijfels kunnen rusten. En ergens begrijp ik dat ook wel — we zoeken allemaal naar antwoorden die ons hart kunnen kalmeren, vooral in tijden van onzekerheid.
Ze heeft de banden met mij verbroken. Een pijn die als een lege, stille ruimte in mijn hart zit. Er zijn dagen dat ik me machteloos voel, wetende dat ik niet met haar kan delen wat ik in haar zag, dat licht, die unieke verbinding die ons altijd bond. Ik kan alleen hopen dat er een moment komt dat ze weer naar binnen kijkt, dat ze voelt dat ze altijd welkom is om terug te keren naar de vrijheid van haar eigen gedachten en emoties, zonder de grenzen die een overtuiging kan opleggen.
En ja, ik blijf hopen dat ze het ooit zal inzien, dat dit pad dat ze nu bewandelt misschien niet de oplossing is die ze zocht. Ik mis mijn dochter zoals ze was, maar bovenal mis ik de verbinding die ons samenhield. Ik geloof dat het universum ons uiteindelijk weer bij elkaar zal brengen, misschien niet nu, misschien niet op de manier die ik me had voorgesteld, maar ooit, op een manier die ons allebei helpt te groeien. Tot die dag, zal ik blijven hopen, wachten, en mijn hart openhouden.
Liefs, Mario
Reactie plaatsen
Reacties