Er is iets fascinerends aan hoe mensen zich vastklampen aan wat bekend voelt, zelfs als datgene waar ze zich aan vasthouden pijn doet. Op social media zie ik het vaak, maar ook in het dagelijkse leven: mensen die gevangen blijven in een negatieve spiraal. Ze zitten vast in hun ellende, niet omdat ze dat willen, maar omdat het bekend terrein is. Het is alsof het onbekende hen meer angst inboezemt dan de pijn waarin ze zich bevinden. Ze blijven zitten, zich afvragend of er ooit iets zal veranderen, terwijl ze de sleutel tot verandering zelf in handen hebben.

De kracht van een hart dat luistert

De Reis naar Binnen

Veel mensen die mij volgen, weten onderhand wel dat ik bezig ben met mezelf. Het is geen geheim dat ik werk aan een betere versie van mezelf—iemand die met meer zelfvertrouwen en stevigheid door het leven kan gaan. Dat proces is niet altijd makkelijk, maar ik weet dat het nodig is. En onlangs zette ik een nieuwe stap in die richting: een intake voor therapie.

Er is een bijzondere waarheid die ik heb omarmd in de reis van mijn leven: ik verwijder niemand uit mijn leven. Echt niemand. Niet de mensen die me liefde gaven, niet de mensen die me pijn deden, en zelfs niet de mensen die slechts kort in mijn wereld verbleven. Ze blijven allemaal, op hun eigen manier, een onderdeel van mij. Niet in de fysieke zin—want soms is afstand noodzakelijk, soms zelfs onvermijdelijk—maar in de herinneringen, de lessen en de emoties die ze hebben achtergelaten.

Het verlies van een kind is een wond die nooit heelt. En ik zeg niet dat mijn dochter fysiek verloren is, maar de afstand die er nu tussen ons ligt voelt even diep. Mijn dochter, mijn ooit zo spirituele meisje, die als geen ander de kracht van energie en het universum kon voelen en begrijpen. Ze was altijd zo gevoelig, open en nieuwsgierig naar het spirituele pad dat haar net zo diep leek te raken als mijzelf. We vonden samen rust en betekenis in het onzichtbare, het mystieke en het mooie.

In het dagelijks leven merk ik steeds weer dat ik in gevecht ben met mijn ego. Misschien herken je het wel: dat innerlijke conflict dat de kop opsteekt wanneer je iemand ontmoet met wie je een bijzondere klik hebt. Die vonk van herkenning en aantrekkingskracht – mijn ego ruikt kansen en wil meteen meer. Het wil zich vol overgave in de ervaring storten, alles op alles zetten, alsof er geen morgen is. Maar mijn ziel fluistert iets anders. Die houdt mij tegen, subtiel maar vastberaden, omdat zij weet waar mijn ego mij kan brengen. En vaak is dat niet de juiste weg.

Op een rustige avond zat ik samen met mijn dochter op de bank. Terwijl we naar een film keken, merkte ik haar nieuwsgierige blik op. "Papa," vroeg ze, "waarom heb je zo weinig vrienden?" Haar vraag raakte me, en het was iets waar ik vaak over had nagedacht, maar nooit echt over had gesproken.

In een periode waarin de wereld om me heen duister leek en de schaduwen van mijn emoties me dreigden te overspoelen, kwam er een lichtpunt in mijn leven. Ik was ongeveer 20 jaar oud, verloren in de chaos van mijn gedachten, toen ik Claudia leerde kennen. Haar naam alleen al voelde als een zachte melodie die me omhulde met warmte.

Sommige mensen denken dat ik lijd aan een eenzaam bestaan. Het maakt me weinig uit wat anderen ervan vinden, maar als ik vanuit hun perspectief kijk, hebben ze misschien wel gelijk. Toch zie ik het anders.

Welkom bij mijn levensverhaal.

Er zijn talloze helden in de wereld. Sommigen dragen capes en vliegen door de lucht, terwijl anderen zich verschuilen in het dagelijkse leven, hun onzichtbare kracht tonend op momenten die er echt toe doen. Mijn moeder is zo'n stille kracht. Ze is voor mij de definitie van een heldin, niet vanwege bovennatuurlijke krachten of wereld reddende daden, maar vanwege haar standvastigheid, haar moed en de liefde die ze dag in dag uit toonde.