Sinds een aantal weken ben ik in behandeling bij AMBIT Woerden. Ik heb daar op dit moment twee psychologen die ik wekelijks spreek. Dat betekent dus twee keer per week een gesprek. Best intensief, merk ik, maar ik weet dat ik hier doorheen moet. Dit is het moment om even door te bijten en streng voor mezelf te zijn.
Mijn hele leven ben ik een ‘stille Willie’ geweest. Ik praatte niet over mijn trauma’s, dacht altijd dat ik het zelf wel kon oplossen en wilde niemand ermee tot last zijn. Een grote fout, zo blijkt nu. Door alles op te kroppen en te negeren, zijn mijn trauma’s alleen maar dieper geworteld geraakt. Het resultaat? Ik ben kwijtgeraakt wie ik werkelijk ben—of misschien ben ik dat nooit geweest. Als ik terugkijk, zie ik dat ik altijd geleefd heb voor anderen. Wat zij over mij zeiden, werd mijn waarheid.
Laatst kwam er in een gesprek een giftige relatie ter sprake die ik had meegemaakt. Iets wat ik nog nooit eerder met iemand gedeeld had. Na het gesprek voelde ik hoe zwaar dit op me drukte. Mijn energieniveau zakte naar een dieptepunt en ik voelde me somber en leeg. Alsof alle kracht uit me was weggezogen.
Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik die avond ook nog lichte kritiek over mijn werk. Op een ander moment had ik dat misschien kunnen relativeren, maar nu kwam het keihard binnen. Het was de druppel. De volgende ochtend werd ik wakker met een heftige migraine. Mijn lichaam gaf het op. Ik moest alles afzeggen—een vergadering, mijn werk—en de hele dag lag ik uitgeschakeld.
Nu, een paar dagen later, voel ik me nog steeds behoorlijk down. Maar ergens weet ik: dit is voorstelbaar. Dit is wat er gebeurt als je oude wonden opent en ze eindelijk laat ademen. Het is een pijnlijk proces, maar ook noodzakelijk. Ik moet terug naar de wortel om daarna langzaam weer omhoog te klimmen. Het zal een lange en moeilijke reis worden, maar zolang ik me staande kan houden, is het te doen.
Wordt vervolgd…
Reactie plaatsen
Reacties