De Illusie van het Ontsnappen: Waarom Wegvluchten voor Trauma Niet Werkt
Mensen zijn meesters in het vermijden van pijn. We verdoven onszelf met afleiding, bouwen muren om ons hart en hopen dat het verleden vanzelf oplost als we er niet naar kijken. Maar trauma is geen oude krant die vergaat in de regen. Het blijft, het nestelt zich in je lichaam, in je geest, in je keuzes. En hoe harder je rent, hoe groter de schaduw achter je wordt.
𝐃𝐞 𝐆𝐞𝐞𝐬𝐭𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞 𝐆𝐞𝐯𝐨𝐥𝐠𝐞𝐧 𝐯𝐚𝐧 𝐎𝐧𝐭𝐰𝐢𝐣𝐤𝐞𝐧
Weglopen voor je trauma lijkt misschien een verstandige zet. Je richt je op de toekomst, zegt tegen jezelf dat het verleden voorbij is. Maar trauma verdwijnt niet zomaar. Het manifesteert zich in angst, depressie, ongezonde relaties en een leegte die je niet kunt vullen met spullen of succes. Misschien herken je het gevoel dat je altijd ‘aan’ staat, of dat je emoties plotseling hoog oplopen zonder duidelijke reden. Dat is je innerlijke kind, je oude ik, dat nog steeds wacht op erkenning.
𝐉𝐞 𝐋𝐢𝐜𝐡𝐚𝐚𝐦 𝐎𝐧𝐭𝐡𝐨𝐮𝐝𝐭 𝐀𝐥𝐥𝐞𝐬
De stress van onderdrukte pijn laat zich niet alleen in je hoofd voelen. Het sluipt je lichaam binnen: chronische spanning, vermoeidheid, slapeloosheid, of zelfs fysieke klachten waarvoor artsen geen oorzaak kunnen vinden. Je spieren dragen je verdriet, je darmen weerspiegelen je angst, je hart klopt de echo van wat je hebt genegeerd.
𝐇𝐞𝐭 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧 𝐚𝐥𝐬 𝐔𝐧𝐢𝐯𝐞𝐫𝐬𝐞𝐥𝐞 𝐋𝐞𝐬
Je bent niet hier om te ontsnappen. Je bent hier om te leren, te helen, om zo rein mogelijk van deze aarde te vertrekken – niet door te doen alsof het verleden niet bestaat, maar door het in de ogen te kijken en te zeggen: “Ik zie je. Ik erken je. Maar je definieert mij niet.”
Heling betekent niet dat je het trauma uitwist, maar dat je er een plek voor vindt in je verhaal zonder dat het je gevangen houdt. Want als je het durft aan te gaan, bevrijd je niet alleen jezelf – je maakt de weg vrij voor een toekomst waarin je niet langer hoeft te vluchten, maar kunt leven. Echt leven.
En dat is pas een overwinning.
Reactie plaatsen
Reacties