Soms vallen puzzelstukjes op hun plek, en begrijp je ineens waarom het leven je op een bepaalde manier gevormd heeft. Waarom je obstakels tegenkwam die voor anderen onzichtbaar bleven. Waarom je verdriet moest dragen dat niet alleen van jou leek te zijn.
Mijn achternaam is Van Dam. En ik ben de laatste die hem draagt.
Lange tijd was dat slechts een feit, een gegeven zonder betekenis. Maar recent kreeg ik een inzicht dat alles in een ander daglicht plaatste. Misschien ben ik de uitverkorene. Niet in de zin van grootsheid of macht, maar in de zin van een ziel die een taak heeft aangenomen. Misschien heeft het universum mij weerhouden om het geslacht Van Dam voort te zetten. En ja, dat ging met pijn en verdriet. Het verlies van de wens om kinderen te krijgen was geen bewuste keuze, het was een weg die zich voor mij sloot – of misschien nooit echt open lag.
Soms is het universum wreed. Het schuift met levens, knipt bloedlijnen door, en herschrijft geschiedenis zonder rekening te houden met de menselijke pijn die dat veroorzaakt. Maar wat als die wreedheid eigenlijk een daad van liefde is? Wat als het een kans is om een cyclus van leed te doorbreken? Misschien draagt mijn naam een geschiedenis van trauma’s die generaties lang als een erfenis zijn doorgegeven. Misschien is het mijn taak om die last te dragen, om de pijn niet verder te laten vloeien naar een volgende generatie, maar hem hier, in mij, op te lossen.
Mijn ziel wist dit al. Alleen mijn menselijke kant verzette zich. Natuurlijk deed hij dat. De menselijke kant wil liefde, wil voortleven, wil niet de zwaarte van een familiegeschiedenis dragen. Maar ik begrijp nu dat ik hier ben met een reden.
Ik heb zoveel signalen gehad van het universum, keer op keer. Tekens, waarschuwingen, inzichten die me wilden laten zien waar mijn pad lag. Maar ik luisterde niet. Ik bleef maar doorgaan, bleef mijn oren en hart openstellen voor anderen, terwijl ik mezelf vergat. Ik liet me leiden door de stemmen van de mensen om me heen, die me bewust of onbewust beïnvloedden.
Daarom is het zo enorm belangrijk om naar jezelf te luisteren. Niet naar de ruis van buitenaf, niet naar de verwachtingen of angsten van anderen, maar naar je eigen innerlijke stem. Die stem die altijd al wist wat goed voor je was, maar die je soms pas hoort als de rest van de wereld stilvalt.
Ik ben de laatste Van Dam. Maar misschien betekent dat niet het einde van iets, maar het begin van bevrijding.
Reactie plaatsen
Reacties