Soms voelt het alsof er een gouden licht in je woont. Een diep weten, een verlangen naar vrijheid, zachtheid en echtheid. Je ziel fluistert: “Laat me zijn. Laat me stralen.” Maar dan stuit dat licht op iets zwaars – een muur, een schild, opgebouwd door het mens-zijn.
We hebben het allemaal: dat menselijke schild. Gebouwd uit angst, oude pijn, trauma’s, overtuigingen die we ooit zijn gaan geloven om te overleven. “Je moet sterk zijn.” “Doe maar normaal.” “Pas je aan.” En dus duwen we onze ziel stilletjes naar binnen, onderdrukken we haar roep en volgen we het script van de buitenwereld. Maar diep vanbinnen wringt het.
De ziel geeft niet zomaar op. Ze klopt, steeds harder. En als je haar blijft negeren, begint ze zich te uiten op andere manieren. Een druk hoofd dat nooit stilvalt. Spanningen in je lichaam zonder duidelijke oorzaak. Emoties die niet passen bij de situatie. Stress die zich opstapelt tot je op een dag wakker wordt met het gevoel: “Er klopt iets niet. Dit ben ik niet.”
En je hebt gelijk. Dat ben jij ook niet. Dat is je schild dat je in leven heeft gehouden, maar je nu belemmert.
We leven in een wereld waarin ‘functioneren’ belangrijker is dan ‘voelen’. Waar we meer geleerd hebben over presteren dan over aanwezig zijn. Maar ondertussen schreeuwt je ziel om erkenning. Niet met woorden, maar met klachten, met een gevoel van leegte of met een verlangen dat je niet kunt plaatsen.
Wat als we ons schild niet meer als vijand zien, maar als iets dat ons ooit diende? En wat als we stukje bij beetje leren dat we het nu niet meer nodig hebben? Dat we veilig zijn om te zijn in plaats van te doen?
Dan ontstaat er ruimte. Voor adem. Voor zachtheid. Voor rust in je hoofd. En voor dat gouden licht dat je ziel al die tijd al is.
Misschien is dat de echte weg naar heling: niet nóg meer proberen te fixen, maar jezelf toestaan om te stralen, precies zoals je bent.
Want jij bent niet stuk. Je ziel wacht gewoon op een kans om weer door je heen te schijnen.
Reactie plaatsen
Reacties