Soms bekruipt me het gevoel dat ik een product ben. Niet van mijn ziel, maar van een systeem. Een zorgvuldig geprogrammeerd mens, opgevoed en gevormd naar normen die me ooit veiligheid boden, maar nu vooral verstikken. En hoe bewuster ik word, hoe duidelijker ik zie hoe dat systeem werkt hoe het mensen vormt, aanpast, knipt en plakt, tot ze precies in het plaatje passen. Of beter gezegd: tot ze zichzelf vergeten zijn.
Ik kijk soms in de spiegel en zie niet mijn ware ik, maar een verzameling lagen. Overtuigingen die ik heb overgenomen. Rollen die ik speel. Maskers die ik draag om erbij te horen. Terwijl ergens diep vanbinnen iets in mij roept. Iets wat stil, maar krachtig fluistert: "Dit ben jij niet. Jij bent licht. Jij bent liefde. Jij bent vrij."
Die kern – mijn ziel, mijn essentie – is er altijd geweest. Maar ze zit vaak opgesloten. Achter tralies van oude pijn, aangeleerde patronen, maatschappelijke verwachtingen. En hoe graag ik haar ook wil laten schijnen, het is soms een worsteling. Want het mens-zijn is prachtig in zijn kwetsbaarheid, maar ook pijnlijk in zijn beperking.
Toch geef ik niet op. Want elke keer dat ik mezelf toesta te voelen in plaats van te voldoen, ontstaat er ruimte. Elke keer dat ik durf te vertragen, te ademen, te zijn, komt dat licht weer iets dichter aan de oppervlakte. En elke keer dat ik kies voor liefde in plaats van angst, brokkelt er iets af van de gevangenis die ik zelf heb meegebouwd.
We zijn geen foutje van het systeem. We zijn geen marionetten van een maatschappij die harder lijkt te draaien dan ooit. We zijn licht. Liefde. Bewustzijn in menselijke vorm. En hoe moeilijk dat soms ook is het is ook onze kracht.
Dus voor iedereen die zich soms gevangen voelt in het mens-zijn: ik zie je. En jij mag zijn wie je werkelijk bent. Zonder laagjes. Zonder maskers. Gewoon jij.
Reactie plaatsen
Reacties