𝐃𝐞 𝐊𝐥𝐞𝐮𝐫 𝐯𝐚𝐧 𝐆𝐫𝐚𝐬

Als kind leer je dat gras groen is. Je wijst het aan, iemand zegt “dat is groen,” en je onthoudt het. Simpel. Onschuldig. Een vanzelfsprekendheid. Maar stel je eens voor dat je vanaf je eerste dag op aarde had geleerd dat gras paars is. Niet als een grap, maar serieus. Iedereen in jouw omgeving je ouders, leraren, de tv, boekjes – zouden zeggen: “Mooi hè, dat paarse gras.” Zou je het dan ooit in twijfel trekken?

Waarschijnlijk niet. Je zou het geloven, net zo vanzelfsprekend als de zwaartekracht.

En daar begint iets te wringen. Want hoeveel van wat wij als waarheid beschouwen, is eigenlijk aangeleerd? Hoeveel komt voort uit herhaling, overtuiging, uit een collectieve afspraak die nooit opnieuw bekeken is?

Ik merk hoe deze gedachte me raakt. Omdat het dieper gaat dan kleur. Het gaat over zelfbeeld. Over liefde. Over goed en fout. Over wat je hoort te doen, te voelen, te willen. Over hoe je eruit zou moeten zien, hoe sterk je moet zijn, hoe lief, hoe succesvol. Ook dat is ooit allemaal "groen gras" genoemd, en we zijn het maar gaan geloven. Zelfs als het niet klopte. Zelfs als het pijn deed.

Want wat als jij je hele leven hebt geloofd dat je ‘te gevoelig’ bent, omdat je de emoties van anderen aanvoelt alsof ze van jezelf zijn? Wat als je dacht dat je ‘anders’ bent, omdat je de wereld net even anders ziet, intenser, zachter misschien? Wat als iemand ooit tegen jou zei dat jij niet genoeg was… en je dat als paars gras bent gaan zien? Alsof het klopte?

Langzaam leer ik dat veel van onze innerlijke waarheden ooit van buitenaf zijn gekomen. Ze zijn je aangepraat, ingefluisterd, opgelegd. En als je dat doorziet, kun je gaan afleren. Ontleren. Je kunt opnieuw kijken. Met zachte ogen.

Misschien is dat wel waar heling begint: niet met het zoeken naar een nieuwe waarheid, maar met het durven loslaten van de oude. Het gras hoeft niet meer perse groen of paars te zijn. Misschien zie jij het wel in duizend tinten tegelijk en dat is precies goed.

Want het mooie is: op het moment dat jij anders gaat kijken, verandert de wereld met je mee.
Gras is groen. Maar misschien is dat alleen maar omdat we dat zo geleerd hebben. Misschien zijn veel van onze waarheden niets meer dan sociale afspraken waar niemand zich ooit hardop tegen verzette.

En stel je voor dat je op een dag wakker wordt, en je ziet het ineens anders. Je ziet dat het gras misschien wel altijd paars is geweest, alleen droeg je de verkeerde bril. En dan begint het: het loslaten van oude zekerheden, het stellen van nieuwe vragen. Niet om alles te betwijfelen, maar om opnieuw te kiezen. Bewuster. Vrijer.

Want misschien gaat het leven niet om het vinden van antwoorden, maar om het durven herzien van wat je dacht dat waar was.