In een wereld die duizenden jaren van ons verwijderd is, ontstond een verhaal dat de tand des tijds heeft doorstaan: het Gilgamesj-epos. Dit literaire meesterwerk, gehouwen in klei met de scherpte van een rietpen, brengt ons naar het hart van de oude Mesopotamische beschaving. Hier ontmoeten we twee fascinerende personages, Enkidu en Shamhat, wier ontmoeting een kernmoment vormt in het epos en een symbool is van de menselijke conditie.

Ken je dat gevoel? Dat je al weet wat er gaat komen, nog voordat je het daadwerkelijk ziet? Alsof je bewustzijn een sprinter is die de beelden van de werkelijkheid achter zich laat. Het lijkt misschien vreemd, maar het gebeurt vaker dan we beseffen. Het is alsof je geest niet gebonden is aan de logge lineariteit van tijd, maar al vooruitreist, als een gids die de weg verkent voordat je ogen het landschap kunnen zien.

Stel je een moment voor, een ogenblik waarin je beseft dat je meer bent dan alleen dit lichaam, deze gedachten, deze emoties. Dat er een essentie is die niet gebonden is aan de grenzen van tijd en ruimte. Het is een gedachte die je overrompelt, maar tegelijkertijd diep vanbinnen rust brengt: jij bent nooit geboren, en jij zal nooit doodgaan.

In de wereld waarin wij leven lijkt alles erop gericht ons af te leiden van wie we werkelijk zijn. Het systeem — dat geoliede mechanisme van verplichtingen, technologie, sociale druk en angst — houdt ons weg van de essentie. Onze kern. Die diep verborgen plek in ons, waar puurheid en liefde huist. Maar wat als we die kern durven opzoeken? Wat als we ons afkeren van de ruis en ons richten op wat echt van waarde is?

Soms voel je het. Die allesomvattende eenzaamheid die je overvalt. Niet omdat je letterlijk alleen bent, maar omdat je anders bent. Anders in je denken, in je voelen, in je manier van leven. Het lijkt alsof je aan de zijlijn staat, losgekoppeld van de grote massa die druk is met alles wat de maatschappij hen oplegt. Jij niet. Jij voelt dat er meer is. Dat er iets buiten die opgelegde structuren bestaat.