𝗘𝗲𝗻 𝗢𝗻𝘃𝗲𝗿𝗴𝗲𝘁𝗲𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲 𝗗𝗲𝗲𝗹 𝘃𝗮𝗻 𝗠𝗶𝗷

Er is een bijzondere waarheid die ik heb omarmd in de reis van mijn leven: ik verwijder niemand uit mijn leven. Echt niemand. Niet de mensen die me liefde gaven, niet de mensen die me pijn deden, en zelfs niet de mensen die slechts kort in mijn wereld verbleven. Ze blijven allemaal, op hun eigen manier, een onderdeel van mij. Niet in de fysieke zin—want soms is afstand noodzakelijk, soms zelfs onvermijdelijk—maar in de herinneringen, de lessen en de emoties die ze hebben achtergelaten.

Het is niet altijd eenvoudig om dit principe te volgen. Er zijn mensen geweest die me diepe wonden hebben toegebracht, mensen van wie ik dacht dat ze voor altijd in mijn leven zouden zijn, en mensen die mijn vertrouwen hebben gebroken. Maar zelfs zij blijven een deel van mijn verhaal. Ze hebben me gevormd, soms door vreugde en vaak door pijn. Die pijn heeft me geleerd wat ik waardeer, wat ik verdien, en hoe ik sterker kan worden.

Vergeving is een andere zaak. Ik geloof in het loslaten van woede en bitterheid, want die gevoelens wegen zwaar en houden me gevangen in het verleden. Maar vergeven betekent niet vergeten. Het is een bewuste keuze om de last van wrok van mijn schouders te halen, zonder de waardevolle lessen die ik heb geleerd overboord te gooien. Door te vergeven bevrijd ik niet alleen de ander, maar vooral mezelf.

Het is als een kast vol herinneringen. Elk mens dat mijn pad kruiste, heeft een vakje in die kast. Sommige vakjes zijn gevuld met warmte en licht, andere met verdriet en schaduw. Maar geen enkel vakje is leeg. En hoewel ik sommige deuren zelden open, blijven ze daar. Ze zijn niet verdwenen, alleen verder naar de achtergrond verschoven.

Soms voel ik een steek van nostalgie, een herinnering aan betere tijden met mensen die ik al lang niet meer heb gezien. Andere keren voel ik nog de echo van oude pijn, een herinnering aan wat ik heb doorstaan. Maar wat ik ook voel, ik weet dat al deze stukken samen mijn verhaal vormen. Een verhaal dat nog steeds wordt geschreven, elke dag opnieuw.

Dus nee, ik verwijder niemand uit mijn leven. Zelfs degenen van wie ik afstand heb genomen, blijven een deel van wie ik ben. Misschien zullen onze paden zich nooit meer kruisen. Misschien blijf ik hen slechts ontmoeten in gedachten, in flarden van herinneringen. Maar hun afdruk op mijn ziel blijft, als een stille getuige van de reis die ik heb gemaakt.

Want vergeet niet: wie we zijn, wordt niet alleen gevormd door de mensen die ons liefhebben, maar ook door degenen die ons uitdagen, teleurstellen en zelfs pijn doen. En hoewel het verleden niet altijd mooi is, blijft het een essentieel deel van ons. Ik vergeet het niet. Ik vergeef. En ik leef verder, met alle stukjes van mijn ziel intact.