We hebben er allemaal weleens mee te maken: dat gevoel dat je het liefst zou willen wegrennen. Weg van pijnlijke herinneringen, weg van verlies, weg van dat knagende verdriet dat je liever niet aankijkt. En eerlijk is eerlijk, vluchten is een menselijke reactie. Het lijkt een snelle oplossing. Je duwt het weg, stopt het in een hoekje van je hoofd, doet alsof het er niet is. Maar dat is het probleem met emoties—ze luisteren niet naar ‘doe maar even niet’.
Ik heb het zelf ook geprobeerd. Misschien niet letterlijk rennen, maar wel door mijn gedachten te vullen met andere dingen, mezelf af te leiden, net te doen alsof bepaalde stukken verleden gewoon niet bestonden. Maar wat blijkt? Het verleden is hardnekkig. Je kunt het even negeren, maar het verdwijnt niet. Het sluimert, wachtend op een zwak moment om zich in alle hevigheid op te dringen.
Mensen vluchten niet alleen voor wat hen is overkomen, maar ook voor wat ze voelen. Verdriet om een dierbare? Liever niet te veel aan denken, want anders moet je misschien huilen. Maar wat is daar eigenlijk zo erg aan? Waarom zijn we zo bang om ons verdriet te tonen? Waarom vinden we het moeilijk om gewoon te zeggen: “Ik mis je”?
De waarheid is dat alles wat je wegdrukt, zich ergens in je lichaam vastzet. Het komt terug als stress, als slapeloze nachten, als onverklaarbare vermoeidheid, als een burn-out die uit het niets lijkt te komen. Maar niets komt echt uit het niets. Het is als een ballon die je steeds verder opblaast—op een gegeven moment knapt-ie.
Wat helpt dan wél? Praten. Voelen. Erkennen. Je verdriet mag er zijn, je pijn mag er zijn. Het maakt je niet zwak, het maakt je mens. En weet je? Als je het toelaat, als je er een plekje voor maakt in plaats van ervoor weg te rennen, dan wordt het draaglijker. Dan beïnvloedt het je leven niet meer op een manier die je kapotmaakt, maar op een manier die je misschien zelfs sterker maakt.
Ik spreek helaas uit ervaring. Maar misschien is dat juist waarom ik dit schrijf. Omdat ik weet hoe verleidelijk het is om te vluchten, en hoe nutteloos het uiteindelijk blijkt te zijn. Dus als je nu ergens voor wegrent, stop even. Zet je vluchtmodus uit. Kijk het in de ogen. En als het te zwaar voelt om alleen te dragen, zoek iemand bij wie je het kwijt kunt. Dat is geen zwakte. Dat is moed.
Reactie plaatsen
Reacties